Дар Юнони қадим мардум ба олиҳаи Моҳ Артемида саҷда мекунанд.Дар ҷашни солонаи зодрӯзи ӯ, мардум ҳамеша мехоҳанд, ки дар қурбонгоҳ нони асал гузоранд ва фазои муқаддаси шамъро ба вуҷуд оранд, то эҳтироми хоси худро нисбат ба олиҳаи моҳ нишон диҳанд.Баъдтар, бо мурури замон, зеро ишқи кӯдакон, юнониёни қадим, вақте ки зодрӯзи фарзандони худро ҷашн мегиранд, ҳамеша дар рӯйи дастархон ва болои он торт барин чизҳоро дӯст медоранд ва шамъи фурӯзон мегузоранд ва фаъолияти тозае зам мекунанд. — ин шамъҳои фурӯзонро хомӯш кунед.Ба эътиқоди онҳо, сӯзондани шамъ як неруи пурасрор дорад, агар дар ин лаҳза кӯдаки зодрӯз дар дил орзуе кунад ва баъд ҳама шамъҳоро хомуш кунад, пас орзуи кӯдак дар назди шумо метавонад ба он ноил шавад.Пас, шамъро ҳамчун зиёфати зодрӯз бо маънои хайрхоҳона аз барномаҳои хурд дамида, тадриҷан инкишоф ба новобаста аз дар оянда дар кӯдакон ва калонсолон ва ҳатто ҳизби зодрӯзи пиронсолон ё ҳизб шамъ ин фаъолияти ҷолиб дамида.